Voedselbos

Piep is een echte gevoelsmuis. Eentje die niet prat gaat op z’n postuur ook al zie je hem niet makkelijk over het hoofd. Het is precies waarom Tintje hem mag.
Als ze dat tegen hem zegt, van die gevoelsmuis, verandert hij van onderwerp en moet hij blozen.

Andere muizenmeiden zien het ook. Piep heeft meer vriendinnen dan vrienden, maar toch vrienden genoeg. Hij is meer een alfa muis dan je zou denken. Hij ziet dat zelf niet zo. Ik ben wie ik ben zegt hij. Alles wat je doet om anders te lijken doet af aan jezelf en maakt je minder sterk. Minder sterk tegenover anderen, maar vooral voor jezelf.

Volgens Piep zit kracht in je hoofd. Je kunt verdrietig, boos of teleurgesteld zijn, zelfs moedeloos omdat er van alles misgaat en niets wil lukken. Voel dat gevoel maar, trek gerust een denkbeeldig dekbed over je hoofd. Even weg is goed. Even dicht bij jezelf zijn. Dat kan je niet vaak genoeg doen.

Je kan pas voor iemand anders zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt vindt Piep.
Je kan met gemak duizend dingen bedenken waarom iets niet kan, bedenk eens een manier hoe het wel kan. Stop daar je energie in. Zie wat er dan gebeurt.

Vermijd muizen die je door hun deskundigheid je precies weten uit te leggen dat wat jij wil onmogelijk is of ongewenst. Dat zijn de kletsmuizen, kletsen is hun grootste kwaliteit er komt nooit iets uit hun pootjes. Vergadertypes. Je kan ze beter mijden. Hun ultieme argument is altijd: ik heb je gewaarschuwd hoor. Piep krijgt dan een grijns op z’n snuit. Een gewaarschuwde muis telt voor twee, dan hebben ze hem onbedoeld geholpen. De losers.

Hij gaat graag in zee met muizen die hem energie geven, meeliftmuizen die op zijn energie willen teren laat hij links liggen.
Zoals gezegd houden muizen van theedrinken en met elkaar praten. Over gewone dingen, over echte dingen of over het weer. Dat zijn belangrijke dingen. Ze vinden het fijn om samen te zijn.

Piep en Tintje hebben plannen. Ze realiseren zich hoe mooi het is dat ze kunnen leven van alles wat er in hun verwilderde boomgaard groeit en bloeit. Van stukjes gedroogde appel tot brandnetel- en kruidenthee en nog heel veel meer. Het is voor de meeste muizen normaal om zelfvoorzienend te zijn. Maar je hebt bijvoorbeeld ook stadsmuizen, die hebben geen idee. Ze foerageren in kelders een aanrechtkastjes. Laverend tussen de muizenvallen en oppassend voor de kat.

In de boomgaard is van alles. Tintje en Piep noemen het hun voedselbos. Het geeft veel meer dan alleen eten en drinken. Je krijgt er licht, lucht, energie en levenslust van. Samen eten zoeken is mooi. Ze hebben plannen om andere muizen die het minder gemakkelijk hebben erin te betrekken. Zodat die er ook van kunnen genieten, vooral omdat die zich er veel beter van kunnen gaan voelen.

Medemuizelijkheid in het voedselbos, in de boomgaard. Als ze er samen over praten bij een kopje thee willen ze morgen al wel beginnen.
Maar eerst staat de Halve Boomgaard Marathon nog op het programma.

Piep en Tintje

Tintje gooit nog een paar eikeldopjespellets in de kachel. Er schijnt een waterig zonnetje dat in de verte naar voorjaar hint. Zij en Piep wonen in een paar geschakelde walnootdoppen. Piep heeft ze goed geïsoleerd met mos. De kier onder de voordeur maken ze dicht zodra ze binnen zijn. Een paar gevonden volgelveertjes zijn daar heel geschikt voor. Tintje zet een keteltje water op de kachel om kruidenthee te maken.

In de zomer zoekt en droogt ze verschillende kruiden. Mensen zouden het onkruid noemen, maar die weten niet beter. Ze blijft met zoeken ver uit de buurt van de plaatsen waar mensen hun voedsel laten groeien. Er zijn muizen gestorven door het eten ervan. In de verwilderde boomgaard waar Tintje en Piep wonen komt niemand. De voorraadkast zit vol met stukjes gedroogde appel. Lekker om op te knabbelen en in de thee.

Het waterige zonnetje maakt plaats voor een dreigende donkere lucht. Binnen is het lekker warm. Ze hoort geritsel buiten en Piep komt net voor de bui binnen. Hij geeft Tintje een knuffel en ze zegt: wat heb jij koude pootjes. Ga lekker liggen bij de kachel, dan schenk ik thee in.

Het geluid van de regendruppels op het dak maakt het nog gezelliger. Wat is het lekker knus hier Piep, zegt Tintje. Wat hebben we nog meer nodig om gelukkig en tevreden te zijn? Piep knikt loom, hij is bijna in slaap gevallen naast de kachel. Zijn oren gloeien.
De wind trekt aan en ritselt door de blaadjes. Tintje stopt de vogelveertjes tussen de drempel en de voordeur. Piep was vergeten om dat te doen.

Het is nog vroeg in de middag. Muizen brengen veel tijd door met theedrinken en praten met elkaar. Het hoort bij de belangrijke dingen. Hun leven is eenvoudig; zorgen dat er eten is voor de winter, een goed huisje en de tijd nemen voor jezelf en voor de andere muizen.
Piep snurkt zachtjes en Tintje schenkt nog een kopje thee in voor zichzelf. Ze gaat zo nog een paar rondjes rennen in de boomgaard.

Ze werkt graag aan haar conditie en het maakt je hoofd weer leeg. Ze heeft een afgetraind lijfje. Niet mager, maar sterk. Elke week gaat ze met haar muizenvriendinnen hardlopen. Ze trainen voor de Halve Boomgaard Marathon, 2100 meter en een klein stukje. Ze eindigt meestal bij de eerste tien. De laatste keer heeft ze gewonnen.
De muizenmeiden hebben T-shirts laten bedrukken met de tekst HBM PowerMouse. Piep is supertrots op z’n powermouse. Hij legt het dik af tegen haar met hardlopen. Piep kan goed koken.

Wat het is

Het is wat het is klinkt eenvoudig. Aanvaarden wat het is kan ingewikkelder zijn. Daar ken je vast je eigen voorbeelden van. Mijn blogjes gaan over leven met een donornier, ik vertel je wat het is. Schrijven maakt de dingen beter aanvaardbaar voor mij simpelweg omdat ik het onder woorden breng. Zien of het deze keer ook zo is.

Ik val regelmatig in de prijzen. Het mooiste voorbeeld ervan is het krijgen van een donornier al vier maanden nadat ik bij Eurotransplant was ingeschreven. Dat is de hoofdprijs. Het had ook drie jaar kunnen duren met als gevolg dat ik had moeten dialyseren.
Er zijn ook wat andere prijzen uitgereikt, je kent ze als je vaker m’n blogjes leest. Ik schreef al eens dat een beetje blind wel degelijk bestaat. Ben ik het levende bewijs van, ik zie met maar een oog. Dat went op den duur aardig, je hersenen compenseren het gemis op een bijzondere manier. Niet alles, diepte zien zoals het was is er niet meer bij. Dat levert wel eens hilarische toestanden op, als ik de melk niet in maar deels naast mijn glas giet. Een baantje in de horeca is aan mij niet besteed.

Van de week geheel onverwacht was het weer prijs. Ik hoor al een tijdje niks met mijn rechteroor. Via de huisarts kom je dan bij de KNO-arts. Na een audiologische test en nog wat aanvullende testen wordt duidelijk wat het is. Ik rekende er min of meer op dat het te verhelpen zou zijn. Dat bleek niet het geval, een virus heeft het slakkenhuis van mijn oor vernield.

Het fenomeen heet sudden deafness. Je bent binnen een paar seconden tot een paar minuten doof en het is onherstelbaar. Een beetje doof dan, ik heb twee oren. Het richting horen van geluiden is weg. Het voor altijd suizen van dat oor krijg ik er gratis bij. Het is geluid dat er niet is maar wat ik wel hoor.

Ik weet het nu, maar heb het nog niet aanvaard. Het maakt me boos en verdrietig. Ik hoef niet alweer een prijs, voor deze bedanken kan niet. Dat brengt een oud en bekend gevoel terug. Ik heb er even weinig zin meer in, mijn belangstelling voor dingen die ik anders leuk of interessant vind is weg. Vloeken en janken helpt een beetje. De tijd zal het wel helen. Voor nu is het klote

Het is mogelijk een prijs die ik betaal voor mijn donornier. Je kunt het niet aantonen, maar de afweer onderdrukkende medicijnen maken het voor gemene virusjes gemakkelijker om mij ziek te maken. Dat is ze al vaker gelukt. Ik heb net zo vaak of net zo weinig een infectie als ieder ander. Bij mij is alleen de kans veel groter dat ik er last van krijg.
Daarom ga ik niet naar winkels of uit eten in een restaurant, vermijd groepen mensen zoals op verjaardagen en feestjes. Je kunt niet alles ontlopen, ik wil ook nog wel een beetje leven. Ook al heb ik zoals nu nogal de pest in. Ik verklein het risico waar het kan, binnen voor mij aanvaardbare grenzen.

Ik schrijf over leven met een donornier. Soms is het even overleven. Het volgende blogje is vast veel vrolijker. Het wordt weer eens tijd om over de avonturen van Piep de muis schrijven.

Regenboog

Met de winterdag moet een mens wat. Buiten wandelen in de stromende regen, of tot je enkels door de blubber baggeren in je moestuin. Ik ben er gauw klaar mee. Ik vond een heel oud boekje weer terug tussen de stapels boeken om mijn kamer op zolder. Er staan leuke en spannende experimenten in beschreven. Maar ook suffige proefjes voor beginners. Ik was ergens blijven steken bij ‘gevorderden’ blijkens een afgescheurde punt van een krant bij wijze van boekenlegger. Precies bij ‘regenbogen maken’. Iets met licht en water, of met een prisma. Je weet wel, het licht breekt en je ziet dan de afzonderlijke kleuren.

Nu ben ik niet gauw tevreden en ik wilde een flinke regenboog maken. De eerste paar kleintjes lukten aardig toen er iets vreemds gebeurde. Al prutsend en experimenterend dacht ik er nog wel iets aan toe te kunnen voegen. Maar wat en hoe?

Het was een onzichtbaar element. Ik kreeg het er warm van en deed het zolderraam een stukje open. Dat hielp, ik kreeg de geest. Het is een kwestie van concentratie en een beetje je best doen. Eigenlijk moet je zover komen dat je niets anders doet dan ruimte geven aan je spirit. Ik had het nog niet gedacht of het gebeurde al. Een rasechte, volwassen regenboog verscheen uit het niets, en glipte door mijn zolderraam naar buiten. Geen idee waar die was gebleven.

Totdat mijn buurvrouw even later een foto stuurde van een heuse regenboog die uit mijn zolderraam schoot. Prima timing en ik wist gelijk dat ik het me niet had verbeeld.
Normaal stop ik de gelukte regenboogjes in en afsluitbaar doosje van plexiglas, leuk voor later. Maar deze was er vandoor.

Ik heb iets met regenbogen, ze maken me blij. Ze zijn een mooie metafoor voor wat er is zonder woorden. Voor onzichtbare dingen als vriendschap, liefde, geesteskracht. Voor dat je aan iemand denkt en die belt je nog geen twee tellen later. Voor wat je voelt als je met je kat, je hond of je konijn praat.
Wat zijn jouw regenboogmomenten?

Ik maak natuurlijk geen regenbogen op mijn zolder. Ik maak ze in mijn hoofd. Soms geeft ik er eentje weg. Deze is voor jou.

Terugkijkers

Ik hoop nog steeds op eekhoorntjes in de eikenbomen langs het Kerkepad. Misschien zijn ze er toch als ik niet kijk. De kans is groot. Ik denk dat ik vaak kijk, maar in de optiek van een eekhoorntje kijk ik natuurlijk nooit.
Kijk dan sukkel, zeggen ze in het Eekhoorns als ze over de horizontale takken van boom naar boom racen. Hij zit weer te suffen in z’n stoel.

Dikke duiven zie ik genoeg, als traag vliegende strontbommenwerpers scheren ze over het huis. Je verwacht ieder moment een voltreffer tegen het raam. Hoe was dat vroeger, of in het bijna afgelopen jaar met die eekhoorns en die schijtduiven? Daar gaan we het niet over hebben.

Je wordt er bijna chagrijnig van, vrijwel alle media hebben terugkijkers aan het werk in december. Om iets te zeggen of te schrijven over het afgelopen jaar. Je kunt net zo goed je oude kranten een jaar bewaren en er dan eind december willekeurig een paar uit de stapel trekken. Je hebt dan ook nog de keuze om het te laten. Nu staat het verdomme in mijn verse krant.

De oude kranten gaan naar de korfbalclub, hup in de container.
Zelf heb ik een half leven gevoetbald hetgeen stigmatiserend blijkt. Ken je dat, als je in bepaalde kringen moet opbiechten dat je een voetballer bent en dat je dan enigszins laatdunkend wordt ingedeeld op de ladder van fatsoenlijke sporten?

Ik heb wel een dubbele voornaam, maar voetballen is leuker. Beetje een balletje scoopen op een zeiknat kunstgrasveld of een bal door een mandje mikken, daar raak ik niet opgewonden van. Eigenlijk kan ook het professionele voetbal me helemaal gestolen worden. Nee dan ouderwets voetbal. Even je tegenstander onder het gras stoppen als hij jou schopt inplaats van de bal. En dat geheel volgens de spelregels. Een kneiterharde sliding. Heerlijk, dat doet ie niet nog een keer.

Wat afgelopen jaar betreft, ik ben meer een vooruitkijker. Niet een die zegt dat ie vanaf januari niks meer doet wat niet moet, mag, of hoort. Ben je gek. Met je goede voornemens. Dat is niks voor mij. Als je de lol van het leven niet meer kunt zien dan houdt het op.
Ik weet uit ervaring dat het ook wel eens niet meevalt.

Het is goed om je mandje met ervaringen mee te nemen, maar noem het toch geen rugzakje. Je hebt in het leven gewinkeld en het maakt je wie je bent. Geniet wanneer mogelijk, er mag best wat meer geleefd worden wat mij betreft. Niet alles hoeft veel diepgang te hebben. Geniet elke dag. Doen hè!

Donkere dagen

Donkere dagen en dan bedoel ik die met weinig licht. Vooral voor kerst, de spreekwoordelijke. Als je naar buiten kijkt is het gelijk alsof je het leven overdenkt. Wat is het waard en waarom moet het er zijn? Het is vast een kwestie van evolutie. Of juist niet? Was er een grappenmaker die op zo’n donkere dag ergens anders dit heeft verzonnen? Een magiër die wij niet kunnen bevatten met onze beperkte zintuigen. Misschien wel een aantrekkelijk idee. Een kapstok voor vragen die niet beantwoord kunnen worden. Het geraas van de stofzuiger overstemt mijn gedachten. Stofzuigen doe je het best op donkere dagen.

Ik koester op dit soort dagen mijn hernia en bedenk auto’s waar ik wel langer dan tien minuten in zou kunnen rijden. En dan zonder de zeurende pijn in mijn onderrug. Iets met een hoge instap misschien, haha. Ik heb de omschrijving ‘hoge instap’ altijd weggelachen. Lifestyle voor bejaarden. In lijn met het levensloopbestendig maken van je huis. Een soort voortijdig verlangen naar een comfortabel einde.
Vind maar iets betaalbaars met een hoge instap waar je ook nog hard meer kan gaan zonder dat je voor joker rijdt. Tegelijkertijd is het pathetisch als je enkel met veel moeite uit je sportieve auto weet te komen. Heb ik weer hè. Beetje klagen helpt altijd voor het mentale welbevinden.

Door donkere dagen heb ik ook veel tijd te veel. Dat is goed voor het overdenken van het leven, maar minder goed voor je humeur. Ik probeer niet naar buiten te kijken en te focussen op de kerstboom. De ledlampjes zijn tevreden. Regendruppels rollen pesterig langs het raam.

Ik heb de krant opgezegd, ben het geleuter over kunst, cultuur en film helemaal zat. Zo’n krantenredactie hoort zich in te spannen om levensvragen te stellen in relatie tot de actualiteit. Daarvoor is het natuurlijk nodig dat ze eens een donkere dag in een stoel bij het raam gaan zitten. Zonder kerstboom want dat is alleen maar afleiding. Hebben ze geen tijd voor en ze zijn er te jong voor vrees ik. Wel tijd om naar de film en het theater te gaan en boeken te lezen. Dan kom je natuurlijk nergens meer aan toe.

Donkere dagen helpen, om iets te snappen van de lichte.

Rituelen

Wat kan er misgaan in een maand? Soms is het alleen maar dat je jarig bent. Een andere keer is er iemand in die maand overleden. Of het regent vaak en veel in je vakantiemaand. Je hebt er ook waarin het koud en donker is en je verlangt naar licht en warmte. Verschillende soorten warmte. Voor je het weet slaat de gezelligheid toe. Onverwacht; gezèllig.

Kijk het sneeuwt! Godverdomme, vergeten antivries in de ruitensproeier te doen. Ik weet ineens dat sneeuw een isolerende werking heeft en dat het dus morgen ook nog wel kan.
Doe maar niet te gezellig, er blijft anders geen ruimte over om te somberen. Moeten we het nog hebben over gezellig zijn of gezellig doen, menselijk glühwein als een soort uitgestelde hoofdpijn?

Ik heb het koud en heb daarom een blikje chocomel in een beker gegoten. Anderhalve minuut in de magnetron en het is veel te heet geworden. Waar is de tijd dat je zelf lekkere warme chocolademelk maakte? Uit zo’n pakje cacao dat al anderhalf jaar dichtgefrommeld in de kast stond. Het vage misselijke gevoel is wel hetzelfde.

Wat een kutmaand. Ik kom er net achter dat er een geheimgehouden overschot is aan zonnebloempitten. Je kunt geen brood meer kopen zonder dit vogelvoer. De reststromen lopen tegenwoordig via de bakker, vermoedelijk ter compensatie van de gasprijs. Bovendien verrekken de eekhoorns het om mij te vermaken. Het blad is van de eikenbomen. Dan horen ze daar bedrijvig heen en weer te rennen.

Wat rest is een afgezaagd ritueel. De kerstboom, die wordt morgen van zolder gehaald en er staat een immitatiehuisje in de vensterbank met een elektrisch waxinelichtje er in. Gezellig.
Dit jaar geen met gif bespoten boom uit een tuincentrum. Dat scheelt kou, ergernis en hars aan m’n fikken.

Goed dat je dit leest, een gewaarschuwd mens telt voor twee. Wees maar voorzichtig met al die gezelligheid.

Vermicellisoep

Eten is belangrijk, lekker eten is onnodig. Helemaal als je van na de oorlog bent, lijkt het. Van lekkere dingen word je dik en niet heel oud, je gaat eraan dood. Dat ga je natuurlijk ook van vies of niet lekker eten. En van ademhalen. Doe het lang genoeg en het is zover.

Je kunt dankbaarheid verbinden aan het feit dat je iets te eten krijgt, hoe vies ook. Denk bij vies aan vermicellisoep. In waterige bouillon gekookte deegsliertjes. Geserveerd toen ik klein was op zondag tijdens het middageten. Het afwijzen van het gerecht werd gehonoreerd met een valse klap in je gezicht. Als bewijs dat voedsel door God gegeven is. Ondankbaar wezen. Als je niet horen wilt? Dat alles om de christelijke moraal van dankbaarheid in te prenten. Wat ik je hier vertel is het topje van de ijsberg. Het is tijd om te vertellen.

De van zijn moeder gekregen stroopwafels (een blik vol) werden door deze gezant van God, koster van de gereformeerde kerk, altijd allemaal zelf opgegeten. Smakkend meestal met twee tegelijk. Die waren immers voor hem en van zijn moeder.

Ik heb het nooit begrepen, ik geef eerst mijn kinderen en kleinkinderen wat ze lekker vinden. En dan is het goed, het is waarvoor ik hun vader en opa ben.

Het ene zeggen en het anders doen is me van kleins af bijgebleven. Later leerde ik het woord ervoor. Hypocriet. Het bleek en eigenschap van veel mensen in de omgeving waar ik opgroeide. Christenen. Gereformeerden.

Ze zijn er nog. Zoals de ouderling voordringend op de begrafenis van mijn moeder. Met stemverheffing het woord voerend. Mijn tranen aanziend voor verdriet om haar. Hij oordeelde na gesprekken met mijn moeder dat ze toch voldoende gelovig was om in de hemel te komen. Ook al was ze opstandig. Van dit soort would be Jezus figuren word ik onpasselijk. Sterker nog, ik haat ze. Ik heb spijt dat ik hem niet de aula van de begraafplaats heb uitgegooid.

Mijn tranen waren van onbegrip en verdriet, om verloochend te zijn en dan zo dood te gaan. Zonder een woord. Ik mocht de prijs betalen in de vorm van lijfstraffen en mishandeling en mag daar nu levenslang mee dealen. Ze heeft het één keer min of meer erkend wat er allemaal foutging. En het later tierend en scheldend weer herroepen toen ik verder ernaar vroeg. Ik was ondankbaar en een leugenaar, hoe ik het durfde te zeggen. “Wat zou er toch mis zijn met André?”. Dat beeld heeft ze altijd met overtuiging naar familie en kennissen uitgedragen. Triest en destructief voor mij. Dat ze nu lezen hoe het werkelijk was.

Ik zou mij graag aanbieden als vrijwillige engel in hun hemel. Om het interview af te nemen aan gereformeerden en vergelijkbaren. Het interview ‘Toelating Hemel’. Het afgrijzen op hun gezicht zien als ze blijken te zijn gezakt voor ‘medemenselijkheid’, ‘naastenliefde’, ‘liefde’, ‘eerlijkheid’ en ‘oprechtheid’. “Maar Jezus we hebben toch altijd hard gewerkt voor uw kerk op aarde?”. “Heb ik jullie dat gevraagd?”.

Ik ben nog altijd op zoek naar echte christenen. Omdat ik weet dat ze er moeten zijn. Ik deel hun geloof niet. Dat hoeft ook niet.
Wat zou het mooi zijn als ze mij kunnen zien zoals ik ben. Daarbij hun inspanningen voor Gods kerk op aarde buiten beschouwing latend. Mij niet te zien als afbreuk daarop.

Heidehoning

Ik ben een liefhebber. Niet van hele speciale dingen. Van gewone dingen. Van bijzondere gewone dingen. Gewone gewone dingen zijn er genoeg, die zijn er ook om van te genieten. Kwestie van m’n aandacht erbij hebben.
Er zijn ook gewone dingen die om aandacht vragen, de meer bijzondere. Geldt nog steeds dat je het aandacht moet geven.

Ik vraag me wel eens af wat ik aan het doen ben als ik de gewone dingen weinig aandacht geef. De minder gewone dingen aandacht geven misschien? Maar dat is niet zo. Check het voor jezelf. Dat ik er geen tijd voor heb is ook al niet waar.
Juist als ik werk, of wat dan ook intensief doe zijn de gewone dingen er. Ik hoef onder het schoffelen echt niet te stoppen bij elk lieveheersbeestje. Het is grappig als er eentje over m’n hand loopt. Ik zou het moeten bedanken omdat het mijn aandacht vraagt.

De meeste gewone dingen zitten in mijn hoofd en lopen niet over mijn hand.
Als ze dan toch al in mijn hoofd zitten, hoef ik alleen mezelf maar toe te staan om ze aandacht te geven.
Ik was bijvoorbeeld op zoek naar honing, echte honing. Liefst biologische.

Ga je toch even naar de supermarkt? Wil je echte honing, dan moet je naar een imker.
Kijk maar eens goed op de potjes bij de supermarkt. Staat er ergens ‘niet EU-honing’, dan is het vrijwel zeker geen echte honing. Ook als er voor een deel EU-honing in zit. Dat is voor de bühne, dan gaat het om een paar procent en dan nog. Het kan best lekker zijn. Weet jij hoe echte honing smaakt?

Biologische honing is lang niet overal verkrijgbaar. Om biologisch te mogen heten mag er binnen minstens drie kilometer van de korven geen landbouwgif worden gebruikt en mogen er geen snelwegen of industrie zijn. Vind maar zo’n plekje.
Ik ging op zoek naar honing en kwam uit bij Nederlandse heidehoning. Daarmee is het nog geen biologische, maar voor mij de best of the rest. De bijen vliegen er als de heide bloeit, dan zet de imker er zijn bijenkasten neer.

Volgende week heb ik de honing en kan ik je vertellen hoe het smaakt. En dan weet je nog niks. Zelf proeven!

Als een krab

Herinner jij je Piep nog, die lichtgrijze muis en zijn vriendin Tintje? Dit gaat over hen, opdat je begrijpt dat muizen ook mensen zijn.
Piep zit in zijn beukennoten schommelstoel met een kussentje in z’n rug en een onder zijn achterpootjes. Hij bestudeert de wolken die voorbijdrijven tegen een stralend blauwe achtergrond. Hij vraagt zich af hoe het zou zijn als die lucht nu eens knalgeel was en de wolken waren bruin. Zou dan ook het weer anders zijn?

Als je van kleins af aan niet beter weet dan is het normaal, bruine wolken en een gele lucht. Dan kan je je de combinatie van strakblauw en roomwit niet eens voorstellen. Je vindt dat dan raar en het hoort niet zo.

Piep zegt dat veel muizen een beetje vastzitten in hun denken. Ze trekken onbewust een wenkbrauw op als ze Tintje en Piep zien. Tintje is een mooie muis. Met een prachtig donkergrijs gemêleerd vachtje. Dat ze mooi is zien de vastdenkers ook.

Piep kan goed met muizinnen. Hij heeft veel vriendinnen. Daar vinden de vastdenkers ook weer iets van.
Piep lacht erom, hij is een losse denker. Net als Tintje. De muizen en de dingen zijn zoals ze zijn. Alles en iedereen is mooi zoals het is. Dat verandert niet door er iets van te vinden. Piep zegt altijd: wat is vrijheid? Als je iets niet mag denken, je helemaal niks mag denken, of juist iets moet denken? En dat dan ook nog, omdat anderen menen dat het zo hoort. Dan heb je nog nooit gehoord van jezelf zijn, als vastdenker. Want daar begint het.

Vastdenkers zoeken elkaar op om hun opvattingen te delen en te bevestiging. Zie je wel, we hebben gelijk. Ze verzinnen de gekste dingen en geloven het gezamenlijk. Een soort partij, clan of tempel en er is er altijd eentje goeroe of god.
Kan ik ook zijn hoor zegt Piep, een goeroe. Moet je me alleen maar willen geloven. Tintje is mijn eerste volgeling! Haha Piep lacht Tintje. Je gelooft het zelf niet.

Het verschilt zelfs van muizendorp tot muizendorp. In het ene dorp gaan ze op woensdag allemaal naar de club en hebben ze vrij. De muizenwinkels zijn dan gesloten. In het andere weer niet.
Je hebt ook de Momplot groepen, waar je om de beurt iets mag verzinnen wat dan iedereen gelijk gelooft.

Piep en Tintje zien het aan, maken zich er wel eens zorgen over en lachen er ook om. Ze wonen samen in hun dubbele beukennoot in het bos. Samenwonen is fijn zegt Tintje. Dan kan ik ook de boel hier eens goed opruimen. Piep kookt altijd en zoekt eten in het bos, of haalt het bij de Mumbo. Ze werken samen in hun eigen moestuin. Niks lekkerder dan groenten, piepers, appeltjes en stoofperen uit eigen tuin.

Tintje houdt van het fijne werk, van wieden. Rustig al die kleine onkruidjes weghalen uit het zaaibed. Daar wordt ze helemaal zen van.
Piep is meer van het grove werk, bomen snoeien en lekker spitten. Dat laatste heeft hij waarschijnlijk iets te fanatiek gedaan. Voorlopig zit hij een paar weken in z’n schommelstoel met een vervelende hernia. Tintje plukt elke dag verse verdoofnetel voor hem en maakt er thee van.

Komt goed maar kan even duren zei de arts in het MUMC en gaf hem een voorraadje moxicodon. Viermaal daags innemen zei ze, als je het vergeet voel je het vanzelf lachte ze.
Piep haalt tot vermaak van Tintje zijn gedrogeerde dromen en de werkelijkheid soms door elkaar. Je praat wartaal Piep, zegt ze dan.
Mocht je Piep zien schuivelen, een beetje als een dronken krab over het strand, dan weet je hoe dat komt.