Op je sloffen

Dat half Nederland thuiswerkt is goed te merken. Daar heb je zelf wel voorbeelden van. Ik werd nog eens met m’n neus op dat feit gedrukt door koude voeten. Nu mag dat eigenlijk geen naam hebben. Heeft iedereen wel eens. Koude voeten.

Je hebt het pas echt koud als je nierfalen hebt. Ik sliep zomers onder mijn winterdekbed. Zat op mijn verjaardag begin juli met dikke sokken, een fleece en een joggingbroek aan in de tuin. De rest deed het met teenslippers, blote benen en een luchtig shirtje. Toen drong tot me door dat ik misschien niet maar een griepje had. Een bezoek aan de huisarts een paar dagen later bracht duidelijkheid. Nog voor het eind van de middag belde ze me met het verzoek om als de donder naar de spoedeisende hulp te gaan. Ik mocht gelijk blijven.

Heb het nu niet koud meer. Mijn nieuwe nier doet het fantastisch. Dat is een understatement, ik heb er nog altijd geen woorden voor. Krijg je zomaar een nier van een onbekende. Een wonder. Je weet natuurlijk dat het de reden is dat ik dit blog schrijf.

Die koude voeten hè. Dat is omdat het winter is en ik een koukleum ben. Trek je toch dikke sokken aan? Had ik al aan. Dus googelen op warme sloffen/pantoffels. Ik wil sloffen, geen pantoffels. Het woord alleen al. Pantoffels. Dan koop ik ze net zo lief niet. Maar die luxe was niet zo vanzelfsprekend. Overal van alles te koop. Alleen nog in maatje 35 of maat 47. Zit ik net tussenin. Voeg dat bij de pantoffelban en je houdt koude voeten. Zijn al die thuiswerkers me voor geweest. Zitten ze met hun lekker warme voeten aan de keukentafel.

Ha, toch prachtexemplaren gevonden, gemaakt volgens het fairtrade principe in Mongolië. Moet ik ze wel zelf gaan halen, hier zijn ze compleet uitverkocht. Zijn ze ook nog van vervilte lokale schapenwol. Kan je zelfs het schapenras uitkiezen. Of was dat nu weer bij een Oostenrijkse producent? Warme voeten en de wereld vooruithelpen. Dat wil je graag.

Als ik een uur aan het zoeken ben zonder resultaat, vliegt het me aan. Krijg ik het er warm van. Maar nog steeds kouwe poten. De gedachte dat er toch ergens warme sloffen op mij liggen te wachten in een of ander magazijn is onverdraaglijk.

Volgende dag verder. Vind ik na anderhalf uur zoeken wel wat ik wil. Iets dichter bij huis. Gewoon op Texel. In alle maten voorradig. In maar één kleur. Petrol. Precies de kleur die ik zoek zeg ik tegen mezelf. Deens design, met zachte leren loopzool. Van in koud regenwater vervilte wol vervaardigd in Roemenië. Ik krijg er een diep voldaan gevoel van. En warme voeten.

Energiek

Ik heb een fascinatie voor radiosignalen. Onzichtbare energiegolven die je weten te vinden. Ook als je niet luistert. Ze zijn er altijd en overal. Niks providers, wifi of glasvezelaansluiting. Alleen een zender, ergens.

Je hebt al ontvangst met een simpel stukje draad. Verrassend wat er te horen en te zien is. Zomaar uit de lucht.

Dit gaat over andere signalen. Energiegolven. Je bent zelf zender en ontvanger. Het gebeurt bijvoorbeeld als je met iemand praat. In het voorbijgaan met een onbekende. Je ogen maken contact. Je verstuurt en ontvangt. En hup, daar is die glimlach.

Je weet het, je voelt het. Energie zit in je stem, in hoe je beweegt. Je houding. Je handen praten. Er praat nog veel meer. Het zit in wat je schrijft en wat je zegt. In woorden die je gebruikt. Of weglaat.

Er is nog een soort. Aan iemand denken en je wordt door hem of haar gebeld. Je verbonden voelen met iemand die je al maanden niet gezien of gesproken hebt. Iets appen en het is waar ze net aan denken.
Je zit op dezelfde frequentie.

En dit fenomeen dan. Miljoenen doen het. Ze bidden en geloven in verbinding. De gedachte is dat er ook iets terugkomt, of naar een ander gaat. Door je geest. Dat is mijn interpretatie.

Toen het niet zo goed met me ging hebben sommige vrienden voor me gebeden. Een kaarsje gebrand. Ik deel hun geloof niet. Maar ze bereikten me wel.