Even een blogje schrijven omdat er weer eentje geschreven moet worden gaat niet. Een nieuw ontstaat uit het niets. Dat is natuurlijk niet zo. Er zijn onbewuste processen, zwervende gedachten die aan de basis liggen van een nieuw blogje. En dan ook al uit het niets is er inspiratie. Zin in schrijven.
Ik weet niet wat er precies gaat komen.
Je leest wel in advertenties over iemand die zichzelf aanprijst als inspirerende coach. CV’s en personeelsadvertenties staan er bol van. Je kan helemaal niet over jezelf zeggen dat je inspirerend bent.
Wie inspireren als zijn persoonlijke kwaliteit ziet, is af voor mij.
Natuurlijk kan je inspirerend zijn, anderen inspireren. Maar niet als kunstje of vaardigheid. Stel je voor, je zou inspiratie kunnen studeren.
Wat is inspiratie dan en hoe kan je inspirerend zijn? Inspiratie krijgen is iets dat je overkomt. Niet jouw verdienste. Je kunt er ook niet om vragen of het afdwingen. Dat laatste kan alleen in het betaalde voetbal.
Kunnen inspireren is een innerlijke eigenschap, denk ik. Echt zijn. Keuzes maken met je hart. Iemand die inspireert raakt je wezenlijk en maakt inspiratie in je wakker.
Er schuilt een addertje onder het gras mocht je bij jezelf na willen gaan of het voor jou geldt. Het gaat niet om hoe goed je bent, of hoe perfect je een visie, geloof of wat voor regels ook aanhangt.
Inspireren. Het gebeurt. Wie je bent spreekt dan voor zich.