Het zijn de mooiste, de woorden die je niet uitspreekt en toch zegt. Ze zijn altijd raak. Iedereen kan het, iedereen doet het. Alleen die taal verstaat niet iedereen. Je doet het onbewust, het kost moeite om het achterwege te laten. Denk aan een pokerface. Dan wil je niet laten zien wat je voelt of denkt. En toch doe je het. Het is aan de ander om het te zien en te verstaan.
Je kunt het ook horen aan een stem. Je hoort het beter als het een bekende stem is. Emotie, blijheid, boosheid. Of zien aan gebaren en houding.
Ik houd van ogen die praten. Niet van de priemende boosheid van iemand die z’n zelfbeheersing verliest. Wel van de eerlijke verhalen over wie je bent en wat je beweegt. Het is nooit een lang verhaal, een oogopslag kan al genoeg zijn. Of een fractie langer kijken en dan die glimlach.
Je kent het vast. Zonder woorden, maar niet sprakeloos. Het is fijn als je ervoor openstaat. Niet als kunstje zoals je dat leert op een sales training. Daar schuilt geen betere bedoeling achter dan een goede omzet.
Zoals je als kind leert praten, leer je als je ouder wordt vaak af om met je ogen te praten.
Ik vind het fijn als ik het deel en jij het ziet. Je krijgt direct antwoord. Kijk maar.
Het is wie je bent. Je vertelt met je ogen. Kijk me aan en je weet wie ik ben. Als jij mij laat zien wie je bent.