Maand: oktober 2024

Er komt geen eind aan, als verzuchting voor de berg afwas in het vakantiehuisje. Het weer, het uitzicht, de lekkere wijn, bijna alles is perfect. Er is alleen geen afwasmachine. Even volhouden en dan is het voor vandaag weer klaar. Met een plof zak ik op de door de zon verkleurde tuinstoel op het terras. Wat een leven, niks moet behalve de afwas dan.

Je kunt het je nauwelijks voorstellen dat het wel eens anders was. Dat ik niet op vakantie wilde, het liefst niemand tegenkwam. Dat ik ging wandelen op de dijk in de storm en de regen. Niemand kon mijn tranen zien, want regen. Er was ook helemaal niemand. Ik liep zonder idee hoe lang en waarheen. Als dit het einde van het toneelstuk ‘mijn leven’ mocht zijn en ik voorgoed zou veranderen in een voorwerp voor het rekwisieten magazijn vond ik het best.

Dan ben ik toch het bewijs dat een depressie voorbijgaat als je maar volhoudt? Ik denk het niet. Dan heb ik goede hulp gehad en was dat de oplossing. Ook al niet.

Als het je niet zelf is overkomen heb je geen idee wat het is om depressief te zijn. Je kunt het je niet voorstellen.

Waarom hebben zo veel mensen een mening en een oordeel over hoe het voelt en wat het is als je niet meer verder kan? Een mening zou je moeten baseren op goede informatie, op deskundigheid.

Je bent natuurlijk niet al deskundig als je redeneert vanuit een overtuiging, een ideologie, een geloof, of omdat je ervoor hebt gestudeerd. Vooral dat laatste is een misvatting. De betweters laat ik hier buiten helemaal beschouwing. Het is geen onderwerp voor ‘ik vind’.

Als je een terminale ziekte hebt, dan stopt je leven hoe dan ook. Fysiek komt er een eind aan de mogelijkheid om verder te kunnen leven. Punt.

Als je ernstig depressief bent is dat in potentie een terminale ziekte. Bennie Jolink, de zanger van Normaal zei eens: depressiviteit is een dodelijke ziekte. Hij wist dat uit ervaring.

Het verschil met bijvoorbeeld het eindstadium van kanker is dat je lichaam doorgaat waar je geest het loodje legt.

Een mogelijke herziening van de ‘regelgeving voor euthanasie bij ernstig psychisch lijden’ staat binnenkort op de agenda. Daarbij wordt ook gekeken naar euthanasie voor ‘jongeren’. Jongeren betekent hier onder de leeftijd van 40 jaar.
Juist daar struikelen veel mensen over hun gevoel. Je kan doodgaan aan kanker als je 20 bent.

Het zou mooi zijn als meer mensen anderen de ruimte laten in plaats van een oordeel te vellen. Het is overigens niet de ruimte geven, het is de ruimte laten. Die ruimte was al van de ander

En ja, het kan gelukkig ook goed gaan. Je kunt genezen van kanker en ernstige depressiviteit (deels) achter je laten. Ik ben het levende bewijs van beide.

Lang niet iedereen heeft dat geluk.

 

 

Ik schreef in het vorige blogje dat ik blij word, dat mijn dag geslaagd is als ik een eekhoorntje zie. En zo is het.
Niet uit mindfulness of als resultaat van en cursus of zo. Gewoon omdat het zo is. Zoals je als klein kind nog volkomen blij kunt zijn met een verrassing. Dat je mee mag naar het dorp om een super soaker te kopen. Of nog een keer in de draaimolen op de kermis mag. Kleine genoegens met een heerlijke boost voor je gevoel.

Bij de tweede of de derde super soaker in een week heb je er wel een keer genoeg natuurlijk. Maar met eekhoorntjes is dat niet zo. Die doseren dat.

Je hebt ook de nadenkers, dat je iets ziet en het aanneemt voor heel gewoon en dat is het dan niet. Neem en blaadje dat van een boom naar beneden dwarrelt. Ja duh, het is herfst.

Wacht ff, hoe komt om te beginnen dat blaadje in die boom? En die boom zelf? Is die daar misschien wel gegroeid omdat een gulzige Vlaamse Gaai daar een eikel uit zijn haastige snavel liet vallen. Of hoe dan? Het blaadje is intussen op de grond beland en er komen nog duizend vriendjes naast dwarrelen vandaag.

Verwondering is overal. Kijk maar om je heen.

Mijn goede gevoel kan vaak niet op.

Er zijn ook andere dingen. Die je ziet en waar mijn gevoel verbijsterd te kort schiet. Omdat ik het niet kan bevatten dat mensen er zwijgend en onaangedaan naar kunnen kijken. Omdat ze denken een reden te hebben om niet aangedaan te hoeven zijn. Dat is het tegenovergestelde van verwondering. Voor mij is het totale verbijstering.

Onmacht, woede, tranen dat het kan. Terwijl het niet mag kunnen! Mensen in een ziekenhuis zien sterven in vlammen. Verbrandend, een gruwelijke dood die ze willens en wetens is aangedaan. Waarom? Mede gelegaliseerd door de zwijgenden.

De niets zeggenden, niet eens dat het niet kan en dat het moet stoppen? Nee, ze hebben zelfs argumenten om het te steunen, politiek, uit geloof, met geld en wapens, met woorden uit eigen belang,

Stel je voor het is hun (zieken)huis en het zijn hun kinderen of naasten die voor hun ogen levend verbranden. Dat geloof je niet. Dat kan toch niet?

Zwijg niet. Laat van je horen.

Geslaagd in het leven, wanneer ben je dat? En als je het bent hoe weet je dat dan? Ik heb geen Tesla en geen zonnepanelen. Zelfs geen tweede huis in Italië. Mijn aandelenportefeuille is een leeg hoesje. Ik bezat ooit gouden bergen aan opties die vrolijk waren verdampt toen ik ze kon uitoefenen. Ik heb er geen dag om getreurd.

Ik heb geld om van te kunnen leven en een huis om in te wonen. Geef me morgen een paar ton en ik heb geen idee wat ik er zelf mee zou moeten doen. Groter huis? Ben je gek, ik wil hier nooit meer weg. Dikke auto dan. Nou nee, deze staat ook maar voor de deur.

Wat dat betreft ben ik weinig geslaagd. Als je een hekel hebt aan snobs die niets hebben met carrière maken, dan heb je dus pech met mij. Saai manneke, heeft niks te streven. Niet geslaagd.

Natuurlijk ben ik wel geslaagd. Voor m’n Havodiploma en voor mijn rijbewijs. Vast voor nog wel een paar dingetjes die ik ben vergeten. Dat stelt me gerust.

Ik heb niks tegen zonnepanelen of een paar ton spaargeld, begrijp me goed. Doe lekker wat jij wil. Dat van die zonnepanelen leg ik je nog wel eens uit. Je kunt er inderdaad geld mee besparen. Goede investering hoor.

Tegen de tijd dat de investering mondjesmaat geld gaat opleveren is dat misschien vooral leuk voor mijn nabestaanden. Als ik er dan eventueel zelf nog ben heb ik mazzel.

Bovendien staan ze foeilelijk op mijn fraaie rode pannendak. Maak je geen zorgen, ik koop 100% groene stroom.

Ik ben meer geslaagd in het overleven. Puur geluk. Mijn sport is om onderweg in de reis van mijn leven vooral uit het raampje te kijken en te genieten.

Ik heb een enkele reis geboekt, zonder specifiek eindstation. De grap is dat je daar toch wel komt. Ik laat me verrassen.

Onverantwoord omdat ik niet de regie over mijn leven pak? Ik denk eerder dat de illusie dat je dat zou kunnen niet zo reëel is. Maar dat is mijn persoonlijke filosofie.
Mijn dag is geslaagd als ik een eekhoorntje zie. Van die dingen. Ik hoop er nog een boel te zien.

De tijd van het jaar dat je nog mekkert dat de zomer alweer voorbij is en je nog niet de genoegens van de herfst hebt laten doordringen tot je ziel. Stoofperenweer, tijd om peertjes te plukken. Ze te koken in goede wijn. Een slokje om te proeven voor het koken kan geen kwaad. Stel je voor, zonde van de stofperen als de wijn het net niet is.

Dit jaar zitten er niet veel aan de boom. Wat er zat is voor een groot deel op de grond gevallen. Stoofpeertjes met vanillevla. Eerst maar plukken.

Stoofpeertjes schillen kan een opgave zijn. Ik maak er een Zen-momentje van. Niet het klusje moeten doen. Op m’n gemak zittend me afsluiten voor de wereld en peertjes schillen. Me verliezen in simpele oog-hand coördinatie. Het is net als schoffelen of onkruid wieden, rustgevend. Als dank maakt mijn hoofd goedgevoel stofjes aan. Daar kan geen bungeejumpen tegenop.

Het geluid van stoofpeertjes schillen is heel anders dan dat van appels schillen. En ook weer anders dan van aardappels schillen. Je hoeft niet blind te zijn om het te kunnen horen.

Ik haal straks m’n schapenwollen bodywarmer uit de kast. T-shirtje en daaroverheen die bodywarmer. Stoer en lekker warm.
Als het zo eindelijk droog wordt, dan even een nieuwe lamp in de buitenverlichting draaien. Een ledlamp met een dag/nacht sensor. Spaarlampen zijn allang geen spaarlampen meer. Ze vreten stroom en gaan snel kapot. Weg ermee.

Onlangs een nieuwe in de badkamer geplaatst. Ik kom nooit bij de HUBO en nu kwam ik er twee keer in een half uur. De eerste nieuwe lamp viel te barsten in de wastafel. De tweede heeft een langer leven. Dus maar even voorzichtig doen zo met die buitenlamp.

Dat is zojuist gelukt tussen twee buien door. Nu wachten tot het donker wordt.