Maand: oktober 2024

Ik schreef in het vorige blogje dat ik blij word, dat mijn dag geslaagd is als ik een eekhoorntje zie. En zo is het.
Niet uit mindfulness of als resultaat van en cursus of zo. Gewoon omdat het zo is. Zoals je als klein kind nog volkomen blij kunt zijn met een verrassing. Dat je mee mag naar het dorp om een super soaker te kopen. Of nog een keer in de draaimolen op de kermis mag. Kleine genoegens met een heerlijke boost voor je gevoel.

Bij de tweede of de derde super soaker in een week heb je er wel een keer genoeg natuurlijk. Maar met eekhoorntjes is dat niet zo. Die doseren dat.

Je hebt ook de nadenkers, dat je iets ziet en het aanneemt voor heel gewoon en dat is het dan niet. Neem en blaadje dat van een boom naar beneden dwarrelt. Ja duh, het is herfst.

Wacht ff, hoe komt om te beginnen dat blaadje in die boom? En die boom zelf? Is die daar misschien wel gegroeid omdat een gulzige Vlaamse Gaai daar een eikel uit zijn haastige snavel liet vallen. Of hoe dan? Het blaadje is intussen op de grond beland en er komen nog duizend vriendjes naast dwarrelen vandaag.

Verwondering is overal. Kijk maar om je heen.

Mijn goede gevoel kan vaak niet op.

Er zijn ook andere dingen. Die je ziet en waar mijn gevoel verbijsterd te kort schiet. Omdat ik het niet kan bevatten dat mensen er zwijgend en onaangedaan naar kunnen kijken. Omdat ze denken een reden te hebben om niet aangedaan te hoeven zijn. Dat is het tegenovergestelde van verwondering. Voor mij is het totale verbijstering.

Onmacht, woede, tranen dat het kan. Terwijl het niet mag kunnen! Mensen in een ziekenhuis zien sterven in vlammen. Verbrandend, een gruwelijke dood die ze willens en wetens is aangedaan. Waarom? Mede gelegaliseerd door de zwijgenden.

De niets zeggenden, niet eens dat het niet kan en dat het moet stoppen? Nee, ze hebben zelfs argumenten om het te steunen, politiek, uit geloof, met geld en wapens, met woorden uit eigen belang,

Stel je voor het is hun (zieken)huis en het zijn hun kinderen of naasten die voor hun ogen levend verbranden. Dat geloof je niet. Dat kan toch niet?

Zwijg niet. Laat van je horen.

Geslaagd in het leven, wanneer ben je dat? En als je het bent hoe weet je dat dan? Ik heb geen Tesla en geen zonnepanelen. Zelfs geen tweede huis in Italië. Mijn aandelenportefeuille is een leeg hoesje. Ik bezat ooit gouden bergen aan opties die vrolijk waren verdampt toen ik ze kon uitoefenen. Ik heb er geen dag om getreurd.

Ik heb geld om van te kunnen leven en een huis om in te wonen. Geef me morgen een paar ton en ik heb geen idee wat ik er zelf mee zou moeten doen. Groter huis? Ben je gek, ik wil hier nooit meer weg. Dikke auto dan. Nou nee, deze staat ook maar voor de deur.

Wat dat betreft ben ik weinig geslaagd. Als je een hekel hebt aan snobs die niets hebben met carrière maken, dan heb je dus pech met mij. Saai manneke, heeft niks te streven. Niet geslaagd.

Natuurlijk ben ik wel geslaagd. Voor m’n Havodiploma en voor mijn rijbewijs. Vast voor nog wel een paar dingetjes die ik ben vergeten. Dat stelt me gerust.

Ik heb niks tegen zonnepanelen of een paar ton spaargeld, begrijp me goed. Doe lekker wat jij wil. Dat van die zonnepanelen leg ik je nog wel eens uit. Je kunt er inderdaad geld mee besparen. Goede investering hoor.

Tegen de tijd dat de investering mondjesmaat geld gaat opleveren is dat misschien vooral leuk voor mijn nabestaanden. Als ik er dan eventueel zelf nog ben heb ik mazzel.

Bovendien staan ze foeilelijk op mijn fraaie rode pannendak. Maak je geen zorgen, ik koop 100% groene stroom.

Ik ben meer geslaagd in het overleven. Puur geluk. Mijn sport is om onderweg in de reis van mijn leven vooral uit het raampje te kijken en te genieten.

Ik heb een enkele reis geboekt, zonder specifiek eindstation. De grap is dat je daar toch wel komt. Ik laat me verrassen.

Onverantwoord omdat ik niet de regie over mijn leven pak? Ik denk eerder dat de illusie dat je dat zou kunnen niet zo reëel is. Maar dat is mijn persoonlijke filosofie.
Mijn dag is geslaagd als ik een eekhoorntje zie. Van die dingen. Ik hoop er nog een boel te zien.

De tijd van het jaar dat je nog mekkert dat de zomer alweer voorbij is en je nog niet de genoegens van de herfst hebt laten doordringen tot je ziel. Stoofperenweer, tijd om peertjes te plukken. Ze te koken in goede wijn. Een slokje om te proeven voor het koken kan geen kwaad. Stel je voor, zonde van de stofperen als de wijn het net niet is.

Dit jaar zitten er niet veel aan de boom. Wat er zat is voor een groot deel op de grond gevallen. Stoofpeertjes met vanillevla. Eerst maar plukken.

Stoofpeertjes schillen kan een opgave zijn. Ik maak er een Zen-momentje van. Niet het klusje moeten doen. Op m’n gemak zittend me afsluiten voor de wereld en peertjes schillen. Me verliezen in simpele oog-hand coördinatie. Het is net als schoffelen of onkruid wieden, rustgevend. Als dank maakt mijn hoofd goedgevoel stofjes aan. Daar kan geen bungeejumpen tegenop.

Het geluid van stoofpeertjes schillen is heel anders dan dat van appels schillen. En ook weer anders dan van aardappels schillen. Je hoeft niet blind te zijn om het te kunnen horen.

Ik haal straks m’n schapenwollen bodywarmer uit de kast. T-shirtje en daaroverheen die bodywarmer. Stoer en lekker warm.
Als het zo eindelijk droog wordt, dan even een nieuwe lamp in de buitenverlichting draaien. Een ledlamp met een dag/nacht sensor. Spaarlampen zijn allang geen spaarlampen meer. Ze vreten stroom en gaan snel kapot. Weg ermee.

Onlangs een nieuwe in de badkamer geplaatst. Ik kom nooit bij de HUBO en nu kwam ik er twee keer in een half uur. De eerste nieuwe lamp viel te barsten in de wastafel. De tweede heeft een langer leven. Dus maar even voorzichtig doen zo met die buitenlamp.

Dat is zojuist gelukt tussen twee buien door. Nu wachten tot het donker wordt.