Als er iets is in je moestuin waar je weinig werk aan hebt, dan is dat rabarber. Makkelijk en lekker voor liefhebbers. Ik heb meer rabarberplanten dan nodig voor eigen gebruik. Veel meer zelfs. Toch heb ik gisteren een nieuwe geplant. Op een plekje met veel ruimte eromheen. Dan kan ie groot worden. Meer nog omdat het een bijzondere rabarberplant is. Hij hoeft niet groot te worden. Hij mag vooral heel lang blijven. Als je rabarber af en toe splitst, dan vermeerder je de plant. Gewoon met de spade doormidden steken. Hoewel gewoon. Het ondergrondse deel van een beetje plant vult met gemak een halve kruiwagen. Mijn nieuwe rabarberplant is op die manier al minstens veertig jaar oud. Waarschijnlijk zelfs al wel 80 jaar. Dat is iets waar ik blij en tevreden van word. Nog veel mooier is dat hij oorspronkelijk komt uit de moestuin van de boerderij van mijn Opa.
Ik lees me suf in allerlei boeken en online over hoe je op natuurlijke en biologische wijze groenten verbouwt. Kon ik het m’n Opa maar even vragen. Die deed dat om ervan te kunnen leven. Naast zijn vee en voedergewassen. Hij was ook nog loondorser. Ik verdiep me al meer dan vijftien jaar in het verbouwen van biologische groenten. Snap er intussen wel wat van. Maar er is nog zoveel wat je niet weet dat je niet weet. Gewoon even vragen aan hem. Als ik een bucket list had, zou dat er op staan.
Als ik het niet weet, kan ik naar de rabarberplant gaan. Er even bij stilstaan.
