Wanneer het je eens wat minder goed gaat, groeit je waardering voor de meer gewenste situatie. En als het dan weer beter gaat, blaast niets je meer omver.
Me nog druk maken over kleine dingen? Ik denk er niet aan. Ik ben nu zo’n dikke vijf jaar verder, nadat lijf zei dat het niet zo lekker meer ging. Kan je nagaan hoeveel waardering ik onderhand moet hebben voor weer een gezond leven. Kleine en grotere ongemakken deren me niet.
Ik ben op zoek naar hoe opnieuw mijn leven in te richten. De gewone dagelijkse dingen. Werk, sociale contacten, zingeving, waardering, vrienden. Hoe mooi wil je het hebben. Ik heb het voor het uitkiezen. Niet alles wat ik vijf jaar terug kon gaat ook nu nog. Ja, iets ouder geworden. En een jasje uitgedaan. Niks te klagen dus.
Er gebeuren rare dingen. Mijn mentale stuwmeer aan waardering voor een gewoon leven lijkt minder vol. De energiecentrale bij de stuwdam hapert soms. Ik maak me druk om niks. Word boos op mensen die je moet vermijden. In plaats van ze te vermijden. Wordt het soms tijd voor een weekje ziekenhuis om het stuwmeer weer te vullen? Nou liever niet.
Gewoon is zo gewoon geworden dat ik ben vergeten hoe bijzonder het is.
Ik ben zo stom om mijn goede gevoel af te laten hangen van onbetekenende dingen. Sukkel!
Ik blader even terug in mijn geest. Voel weer het diepe verlangen om in de regen te mogen lopen. Te kunnen lopen. Te kunnen staan zonder vastgehouden te worden. Te kunnen praten zonder ademgebrek.
Mijn mobiel gaat, ik schrik me kapot. Alsof het weer midden in de nacht is. Maar nee, ik heb al een nieuwe nier.
Ik check Buienradar om te zien of het vanmiddag droog blijft als ik naar m’n tuin wil. Ik kijk nog een keer, ik hoop dat het giet. Dan ga ik.