Waar heb ik nu wel eens genoeg van, of beter voldoende. Het is altijd te veel of te weinig.
Er loopt een mier over het klaptafeltje in de tuin. Eentje maar. Langs m’n lege koffiekopje, een bruine rand opgedroogde koffie. De nieuwe parasol heeft de goede kleur en maximale bescherming tegen Uv-straling. De zon bijt. Even verderop in het land staat het water tot aan het aanrechtblad en drijven auto’s door de straten.
Ik heb de tomatenplanten in de kas geruimd. Zat net bloei in. En een rottige plantenziekte. Te veel nattigheid, te lang. De kas werd niet droog. De rest groeit aardig, maar vooral het onkruid. Je kan het bijna horen groeien tussen het geknaag van alle naaktslakken door. Dat hoor je echt.
Vanmorgen de appelboom in de tuin bij huis met de tuinslang schoongespoten. Bomvol luis. Die hoef ik niet in mijn koffie. Een andere boom is dood. Verdroogd.
Ik heb nog net de hand kunnen leggen op een geel vaccinatieboekje, want twee keer gevaccineerd. Boekjes uitverkocht. QR-code zeg je? Vergeet het maar. Te veel problemen en te weinig oplossingen bij de overheid. Veel aannames en weinig verstand daar.
Op de valreep een stempelafspraak voor het boekje geregeld. Moderna. Moet ik voor naar Utrecht. Vakantie vooralsnog gered. Als Nederland te rood en te lang rood blijft gaat het niet door. Ik deel de schade met de verhuurder.
Ik word veel te somber en te weinig blij op deze manier. Dat is onvoldoende. Daar krijg ik genoeg van. Is er dan niks meer goed?
Toch wel. Het is fijn om even een klaagzang te zingen, met een grijns op m’n smoel. Ik ben benieuwd of je onder het lezen dacht: wat een zeikerd. Dat was de bedoeling.
Het gaat om het contrast, als bij een geslaagde foto. Tegenstellingen tussen kleuren en licht en donker. Dat maakt leven mooi. Als je in de omstandigheden verkeert om er zo naar te kijken. Ik ben blij genoeg.