Ze bestaan echt. Van die mannen die samen werken en eigenlijk niet zonder elkaar aan de slag kunnen. Dat werken is betrekkelijk ze praten veel, meer dan de spreekwoordelijke vrouwen. En ze halen er voldoening uit. Een manier van leven. Een manier om weer te leven tegen de stroom in. Een niet te onderschatten stroom, een stiekeme die je de benen onder het lijf wegspoelt om je te verdrinken.
Doen wat je kan in de meest letterlijk betekenis, dat is wat ze beweegt. Niet in de zin van tot het uiterste gaan of je wil of niet. Dat laatste is wat je altijd wordt gevraagd in job-advertenties. Dat is voor hun niet meer weggelegd.
Er zijn dingen die maken dat je niet meer kan doen wat je wil. Je wilt het nog heel lang en merkt dat je het niet meer kan. Dat voelt als falen. Je bent niet goed genoeg. Het verandert later in het gevoel weggezet te zijn, je doet er minder toe. Vrijwel niets van wat je eerder hebt gedaan telt. Je wordt beoordeeld door boekhouders, juridische medewerkers en ‘deskundigen’ die moeten zorgen dat jij zo min mogelijk geld gaat kosten. Het gaat niet om jou.
Sta je dan en je kunt het niet eens achterwege laten terug te verlangen naar hoe het was. Het was goed zoals jij was. Maar het was niet goed zoals het was.
Nu ben je een overbodig object voor de winstmakers en de eerbehalers die altijd zo ingenomen waren met je. Ze beseffen niet dat het hen ook kan overkomen. Ze beschermen uit alle macht zichzelf. Ten koste van jou.
Dit is niet ‘zoals het hoort’.
Onze regeltjes, aanvaarde manieren van doen, normen en waarden kennen een oorsprong en een doel. Dat beseft niet iedereen.
Dat de oorsprong meestal is ‘omdat het zo hoort’, maakt het alleen maar erger. Kritiekloze aanvaarding van dat het zo hoort is een prima basis voor je carrière. Niet verrassend als je het ook zo voelt. Je bent met velen. Maar het is niet vanzelfsprekend.
Het doel is het bereiken van financieel- of politiek succes. Het verkrijgen of behouden van macht, eer of een voor jou veilige situatie. Het streven naar deze dingen en het een ander daarbij de maat nemen is maatschappelijk aanvaard. Omdat het zo hoort.
Als je dat van nature niet kan of wil doen, of je bent er niet meer toe in staat, dan brengt het je in een kwetsbare positie. Je wordt hoe dan ook niet meer voor vol aangezien en jou wordt de maat genomen door de strevers.
Lang verhaal kort, het najagen van financieel voordeel, macht of (politieke/sociale) status gaat ten koste van anderen. In de gewone maatschappij.
Is er dan ook een ongewone maatschappij? Ja die is er. Ik noem het de Buurman en Buurman maatschappij. Je kent ze uit de vrolijke filmpjes, Buurman en Buurman. Ze bestaan echt.
Als mensen ‘die er wat minder toe doen’ elkaar ontmoeten en leren kennen dan is dat vruchtbare grond. Ze kunnen hun eigen afspraken maken over wat hoort. Dat om te beginnen bijvoorbeeld helemaal niks moet of hoort. Dat kunnen zijn wie je bent belangrijk is. Het kan op heel veel manieren. Ik ken er eentje uit eigen ervaring.
Er is geen financieel voordeel, voor niemand. Er worden geen machtsspelletjes gespeeld. Niemand betaalt een prijs om jou hier toe in staat te stellen. In tegendeel, het geeft iedereen wat nodig is. Vooral de ruimte. Kan ik je veel over vertellen. Lees het hieronder, Check de link:
https://www.vrmg.nl/veteranenmoestijn-als-ze-ontspannen-thuiskomen-heb-ik-mijn-doel-bereikt