Het regent als ik dit schrijf in een piepklein dorpje tegen de Italiaanse grens. Het grappige aan zo’n grensgeval is, dat je hier om de hoek honderd keer op een dag de grens over kunt. Geen douanebeambte te bekennen. Niet aan de Zwitserse kant noch aan de Italiaanse. Een paar kilometer verderop bij Ponte Tresa is er wel controle. Loop je kans dat je bagage wordt gecontroleerd, door Zwitsers natuurlijk.
Boodschappen doen we in Italië. Het vakantiehuis heet Bella Vista en dat héb je ook als de zon schijnt. Het weggetje naar het huis is nooit bedacht om er met een normale auto te rijden. Er zit een bocht in waar je twee keer moet steken om erdoor te komen. Wil je weer weg, dan moet je doorrijden tot het einde van het weggetje. Daar kan je met wat geklungel keren en weer naar beneden rijden. Door die bocht natuurlijk. Italiaanse toestanden en toch mooi. Juist daarom.
De sprinkhanen zijn van reuzeformaat en zitten tegen het raam. Kan je ze goed bekijken van binnen uit. Ze doen niets verkeerd anders dan daar zijn, ze zijn echt heel groot en fladderen als vogeltjes. Als je graag insecten eet, dan heb je aan drie stuks al een aardig voorafje. Een paar erbij en je hebt een hele maaltijd. Doe mij maar een pizza. En een glaasje wijn.
De zon schijnt hier ook hoor, zoals nu. Eind oktober. Het is een dag later. We zijn naar een beroemde stuwdam geweest, die uit de James Bond film GoldenEye. Een akelig hoog en stijl ding. Je hoort en ziet de bungyjumpers krijsend en gillend springen. Ik beleef er mijn eigen spanning. Ben bewust meegegaan erheen, ondanks spontane tegenzin. Ik wil de confrontatie aangaan. De dreiging ervan voelen en weerstaan.
Een stuwdam met een immense hoeveelheid duisternis erachter. Dat was mijn metafoor van wat ik verdrong. Totdat die dam tenslotte brak en ik werd weggespoeld door de herinneringen. Een half leven duurde het voor het zover was. De dam kon breken omdat ik zover was dat ik het zou kunnen verdragen, zeiden ze.
Dat voelde anders. Depressiviteit, jaren lang. Een potentieel dodelijke ziekte. Ik ben er nog en gebruik nu de andere helft van mijn leven om weer mezelf te worden.
Als ik daarna door een paar uitdagingen v.w.b. mijn gezondheid alsnog een paar keer over het randje loop, dan is er niet veel meer nodig. Niet veel om van het leven te genieten als nooit tevoren. En dat lukt.
Dan is regen fijn en zon nog veel mooier. Dan leer ik de mens achter mensen te zien.
Daar kan ik een heel verhaal over houden. Dit plaatje doet het verhaal, ik zit met een cappuccino op het terras van m’n huis en zie en voel dit:
De dam is nu gewoon een dam.
