De kunst van het lukken. Dat kan je zo hebben de eerste keer met pottenbakken. Dat het ergens op lijkt. En dat het ook nog heel blijft na het glazuren en bakken. Dan heb je een leuke nieuwe hobby ontdekt. Vervolgens bak je er de volgende tien keer helemaal niks van. Maar eigenlijk vond je er toch al geen barst aan. Je wist van tevoren dat het stom is. En dan komen er van die nieuwe. Van die, die denken dat ze het allemaal al kunnen, maar ze weten nog niet dat het nooit gaat lukken. En dan gaat het nog maar over pottenbakken. Pottenbreken zal je bedoelen.
Je hebt ze met alles, die positieve sukkels. Minkukels. Je moet ze mijden. Ze luisteren niet en bezorgen je alleen maar onrust. Al breng je al je jarenlange ervaring in, ze denken dat ze het beter weten. Je kan lullen als Brugman, het helpt niks. Jij zit hier toch niet voor niets al jaren? Dan leer je wel af om iets nieuws te doen. Je weet beter. Het enige dat je dan helpt is blijven herhalen dat het niet kan. Dat ze achteraf weten dat jouw ervaring je niet is komen aanwaaien.
Ja die negativo’s hè. Nooit te beroerd om jou voor fouten te behoeden. Ze zijn gelukkig aardig herkenbaar. Doe een voorstel ergens over, kom met een leuk idee en ze reageren prompt met ‘ja maar’. Het betekent eigenlijk ‘nee want’. let dus goed op met een jamaar. Een jamaar heeft geen enkele behoefte aan verandering of constructief denken. Het is net of je kapitein bent van een veerboot en al je passagiers mieteren een anker overboord. Opdat jij nergens tegenaan zal varen. Aan de overkant kom je ook niet. Blijft de vraag waarom ze in vredesnaam op jouw bootje zijn gestapt. Ze willen helemaal niet naar de overkant.
Het grappige is dat je kennis maakt met de wet van de duizend dingen. Anders gezegd, de wet van de duizend redenen. Duizend redenen waarom iets niet kan. Kan je lekker kiezen.
Je kan het ook tegenkomen in je eigen leven, misschien ben jij ook wel een jamaar? Zit je de hele ochtend te bedenken dat het allemaal klote is en dat je beter in een hoekje kan blijven zitten want het wordt niks meer met je gezondheid. Kan je beter je krachten sparen voor nog veel slechtere tijden. Daar kan je tenminste gewoon op wachten.
Ik moet bekennen dat het mij wel eens overkomt. Als ik dan in de gaten krijg dat ik wel een jamaar lijk, kom ik alsnog uit mijn hoekje.
Je hebt maar één reden nodig waarom, of hoe het wél kan! Hoef je ook niet te kiezen uit duizend dingen. Niet in de verte zoeken, het ligt bijna altijd vlak voor je voeten. Je keek er alleen overheen. Of je wilde het even niet zien
Duurt soms even om die draai te maken. Je hoeft je sores ook niet te negeren. Kijk ernaar, voel ze en huil je tranen tot ze op zijn. Het hoeft ook niet helemaal weg, dat rotgevoel of die ziekte. Liever wel ja. Het hoeft niet weg om toch iets te kunnen. Het een én het ander. Dat heet leven, toch?
Waag het niet om nu ja maar te zeggen, hè.
Natuurlijk heb ik makkelijk praten, het gaat over mezelf. Ik vertel alleen maar over leven met een donornier. Dat is waarom ik mn blogje schrijf. Het is net als fietsen in de Alpen. Lekker met een rotvaart bergaf na al dat gezwoeg naar boven. En daarna is er weer een nieuwe klim. Daar kan ik wel van genieten. Als het lukt.