Het gaat weer goed. Zoals ik het schrijf zeg ik tegelijk dat het niet goed ging. M’n nierfunctie kelderde afgelopen zomer langzaam maar zeker tot alarmerende waarden. Tot onder de 30%. Dat is niet zo best, ook niet voor een donornier. Vakantie was besproken, maar stond weer op losse schroeven. Die leverde ik graag in voor m’n gezondheid. Maar dat soort handjeklap bestaat niet. Een nierpunctie gaf duidelijkheid. De afweer onderdrukkende medicijnen hadden mijn nier beschadigd.
Deze bekende bijwerking was bij mij veel ernstiger dan je zou mogen verwachten. Het lek was boven, ik kan alsnog wat later op vakantie al ben ik geen klap waard. Wel gegaan, je krijgt me er niet zomaar onder. Ziekenhuis in en ziekenhuis uit even afwisselen voor een andere omgeving is fijn.
Ik heb het rustig aan gedaan, haha ik had niet veel keuze. Wel genoten en toch wat eerder naar huis omdat het op was. Beetje kapot en ook wel voldaan.
In de maanden daarna overgeschakeld op een nieuw medicijn, dat kan niet van de ene op de andere dag. De nieuwe afweeronderdrukker krijg ik nu via infuus elke vier weken. Er zijn nauwelijks merkbare bijwerkingen en ik ben nu ook van het heftige trillen van mijn handen af.
Waarom dat niet eerder gedaan? Dit medicijn is er nog niet heel lang. Mijn geluk dus dat het nu kan.
Was er nog een akkefietje, prostaatproblemen. Resultaat: een half jaar met een katheter rondlopen. Dat lost op zich niets op en is niet mijn hobby. Medicijnen leken een mogelijke oplossing. Voor alle zekerheid nog een MRI gemaakt. Je weet het nooit. En je raadt het al, het was mis. Zeer waarschijnlijk prostaatkanker. Ik schrijf beter geen lelijke woorden in mijn blog, heb ze wel gedacht en hardop uitgesproken. Boosheid, verdriet en machteloosheid. Waarom dit nu weer. Was het al niet genoeg geweest?
Een operatie en biopten waren de volgende stap. Dat is inmiddels bijna twee maanden geleden. December en januari waren slopend, spanning en afwachten. Ik verloor de moed. Had de uitslag al min of meer ingevuld. Totdat die kwam. Géén kanker! Tranen en ongeloof. Echt waar? De operatie heeft de problemen opgelost en ik ben weer op weg om een normaal mens te zijn. Zonder angst voor de dag van morgen. Mijn nierfunctie is redelijk verbeterd en weer stabiel. De schade kan niet meer volledig herstellen. Dat is wat het is. Daar leef ik mee al zit er nog wel wat verzet in me. Het kost moeite om me daar bij neer te leggen.
Heb ik nu geleerd om het altijd vol te houden en te blijven vechten? Nou, niks vechten hoor. Ik heb geen zak in te brengen. Het overkomt je. Ik heb alweer geluk gehad. Meer niet. Ik heb niks met ‘kanker overwinnen’. Dat impliceert dat je niet hard genoeg gevochten hebt als je het ‘verliest’.
Dat je hoop en moed mag houden is een feit, dat dat niet altijd lukt ook. Dat mag je van mij aannemen.
Houd hoop voor de dag van morgen en leef en geniet vooral vandaag!
Ik las iets moois daarover in het boekje ‘De jongen, de mol, de vos en het paard’, een mooi verhaal van Charlie Mackesy over vriendschap, liefde en jezelf zijn. Kijk maar:
