Piep is een vrolijke en levenslustige muis. Hij ziet het leven zitten. Lekker wonen in een biologische boomgaard. Wat wil een muis nog meer. Overal leuke woelmuizen en de leukste, Tintje, is zijn vriendin.
Zo kennen de meesten hem. Een enkeling weet nog dat het ook wel eens anders was. Ze kennen zijn oude bijnaam nog: Sombermuis. Uit de tijd dat Piep niet vrolijk was en eigenlijk niet meer wist hoe je dat kon zijn. Hij verborg zich onder een dikke stapel droog mos. Daar lag hij vaak dagenlang in het donker en wilde niemand zien. Zijn leven daarvoor was wisselend. Met altijd een soort donkere wolk waar hij niets van begreep. Kleine Piep werd groot en bleef altijd en beetje angstig. Hij droomde vaak van roofvogels die hem achterna zaten en dat hij dan niet kon vluchten. Telkens weer, diezelfde droom.
Piep kwam uit een muizennest waar vooral aandacht was voor wat andere muizen ervan dachten. De buitenkant. Bij de nette muizen horen was wat telde. Piep was al jong een vrijgevochten muisje. Hij vond al die zogenaamd nette muizen helemaal niks. Het nare was dat ze zeiden dat ze netjes waren en ze waren het niet. Daar hadden ze sluwe manieren voor. Om het er toch netjes te laten uitzien. Hij zou hoe dan ook zo’n nette muis moeten worden.
Hij had het snel bekeken en op een goede dag vond hij een oude walnootdop. Een eigen plekje om in te wonen. Hij was klaar met dat soort bedrieglijk nette muizen.
Hij leefde nu zijn eigen leven en alles ging goed. Totdat op een dag de donkere wolk uitbarste in een nietsontziende stortvloed. Piep ging erin onder en verloor zijn levenslust. Walnoten, woelmuizen, de zon, niks was meer leuk. Leuk was weg. Voorgoed. Het maakte hem niet uit dat hij dagenlang onder het droge mos lag. Gewoon er niet meer zijn. Het duurde lang, heel lang.
Piep kreeg een gevaarlijke muizenziekte. Het leek er nu echt op dat hij niet heel lang meer onder het droge mos hoefde te huilen. Het zou nu vanzelf stoppen.
Er ontwaakte iets in Piep. Zou hij de zon dan nooit meer zien? Hield het hier op? Wat hij eerst zelf misschien wel wilde, gebeurde nu vanzelf vreesde hij. Maar hij wilde nog lang niet dood!
Nieuwe levenslust kroop naar binnen. Beetje bij beetje. Er waren misschien ook wel muizen die hem zouden missen. Die wilde hij niet teleurstellen. Buiten leven als een bosmuis en veel tijd en rust maakten Piep weer gezond. Hij voelde zich een nieuwe muis. Eigenlijk de oude, zoals die was toen hij nog maar net bestond. Piep was weer van zichzelf. De donkere wolk was weg nu hij wist wat het was. Het deed nog pijn, maar hij was niet meer bang.
Hij leerde Tintje kennen, de aardigste woelmuis van allemaal. Het duurde even voor Piep zichzelf begreep. Want Tintje was een nette muis… Argwaan maakte hem voorzichtig. Hoe kan dat nou? Net én eerlijk en oprecht? Dat was nieuw voor hem. In het begin laaide telkens de onrust in hem op. Tot hij zag dat Tintje echt was. Dat het alleen maar niet in zijn hoofd wilde passen, omdat hij had afgeleerd om andere muizen te vertrouwen.
Ze praatten honderduit en het voelde goed. Piep luisterde, genoot en leefde helemaal op.
Hij bedacht dat als hij er een boek over ging schrijven dat dit de titel wordt: “De muis die ook een vlinder wilde zijn”. Want je kunt in gedachten vliegen van de ene bloem naar de andere. Of stilzitten in de zon om je vleugels te warmen en mooi te zijn. Maar hoe zou het echt zijn? Andere muizen verwachten dat hij de dingen doet zoals een grijze muis dat hoort te doen. Maar waarom moet dat dan? Je kunt toch zelf nadenken.
Vooral dat zit Piep dwars. De dingen doen zoals het hoort. Er is nog altijd iets wat hem weerhoudt het gewoon op zijn manier te doen. Wie of wat maakt dat hij zich al bij voorbaat schuldig voelt, als hij het op zijn manier zou willen doen?
Voor Piep is een vlinder vrijheid. Je kunt een vlinder niet pakken, maar hij komt wel bij je zitten als hij voelt dat het goed is. Hij besluit om uit te vinden hoe hij ook een vlinder kan zijn. Want je kunt best een grijze muis én een vlinder zijn en je er nog goed bij voelen ook. Het is waarschijnlijk juíst de manier om je goed te voelen, denkt Piep.