Mijn schaduw valt op het kleed, ik hang onderuit in een stoel. Dat zit lekker, maar schrijft niet zo. In de goede schrijfhouding spiegelt de zon in het scherm van mijn tablet. Ik hang nog even verder met behulp van de spellingschecker. Voor sommige letters moet ik met de andere hand de boel in evenwicht houden. Anders valt de tablet op de grond.
Het ongemak wordt enigszins vergroot doordat mijn handen trillen. Dat is natuurlijk de schuld van de afweerremmer in mijn bloed. Het stukje rijstevla(ai) van zo-even ging al moeizaam naar binnen. Met een tegen het schoteltje rammelend vorkje. In mijn eentje zal het me een zorg zijn. Het is vervelender in gezelschap, dan sla ik het liever af. Je koffiekopje kan je nog met twee handen vasthouden, zonder dat het opvalt. Als ik denk dat ze het doorhebben lukt er niks meer. Ik zie ze medelijden hebben.
Ik leef ermee. Tot het binnenkort anders wordt. Ik moet dit medicijn de rest van mijn leven gebruiken wil ik mijn nier behouden. Rest de conclusie dat ik doodga binnenkort. Niet dus. Ik heb geen plannen.
Het gebibber van mijn handen is door de gespannen armspieren nu zo hevig dat ik rechtop moet gaan zitten om ze laten leunen. Ik las een denkpauze in die helemaal niet nodig is. Dat geeft mijn armen even rust. Nu je het weet valt het je wel op dat ik vaker op die manier zit. Armen rustend op de stoel.
Het trillen en gebibber gaat stoppen. Hoe dan? Ik heb alle soorten afweer onderdrukkende medicatie al geprobeerd. Het een met nog meer bijwerkingen dan het ander. Ik ga het beste op wat ik nu gebruik. Nu blijkt dat de toxische eigenschappen ervan te veel zijn voor mijn nier. Die is erdoor beschadigd en kan zo niet herstellen.
Ben ik toch weer een geluksvogel. Er is een heel nieuw medicijn. Zo nieuw dat er nog niet heel veel over bekend is. Wel natuurlijk bij nefrologen in de ziekenhuizen. Het is niet schadelijk voor je nieren en veroorzaakt niet dat trillen. Geen bijwerkingen dan? Ja, natuurlijk wel.
Ik krijg het eens per maand per infuus. Anders dan zo kan het niet. Klein detail is dat ik erg lastig ‘te prikken’ ben voor een infuus. Een geschikt vat vinden lukt alleen met behulp van echoapparatuur. Dat komt goed. Daar hebben ze een speciale club voor bij UMCUtrecht.
Het spul werkt een maand. Dat is mooi en ook niet. Voordeel is, ik kan weer eens uitslapen. Groot nadeel is dat bij een moeilijk te bestrijden infectie ik niet kan stoppen met het middel. Het zit dan voor langere tijd in mijn bloed. We hebben een keer eerder op deze manier aan de noodrem moeten trekken. Ik hoop dat het daarbij blijft. Ik ga ervoor. Een andere keuze is er niet.
Ik ben benieuwd in de zin dat ik eigenlijk niet kan wachten. Ik kijk niet naar mezelf als slachtoffer, evenmin als overwinnaar. Er is niks te overwinnen. Ik ben een geluksvogel en omarm het leven.